Rozdział 7 (II)

Minęły prawie dwa tygodnie odkąd wyruszyliśmy do Rosji w poszukiwaniu strzyg odpowiedzialnych za zabójstwo wielu ludzi . Mimo , że zabrzmi to dziwnie i śmiesznie , nasz plan nie wypalił . Nie mogliśmy odnaleźć żadnej strzygi i jej przesłuchać . To tak jakby one po prostu zniknęły . Na razie nic nie wskazywało na to , abyśmy mieli już wracać na Dwór .
   Przez kilka godzin dziennie chodziliśmy po bocznych ulicach Nowosybirska w nadziei , że jednak spotkamy jakąś strzygę . Staraliśmy się jakoś specjalnie nie wyróżniać i nie ściągać na siebie uwagi co było niestety bardzo trudne . Gdy tylko wchodziliśmy do jakiegoś klubu lub baru , zawsze znalazły się jakieś dziewczyny , które momentalnie przyklejały się albo do Dymitra , albo do Adriana . Oczywiście nie mówię , że Eddie nie zasługiwał na uwagę , bo i znajdowały się też takie , które uderzały do Eddie'go . I chociaż na początku jakoś to ignorowaliśmy , niestety po pewnym czasie zaczęło nas to strasznie irytować , tym bardziej kiedy odwiedzaliśmy któryś z rzędu klub . Postanowiliśmy więc , że tylko ja będę wchodzić do różnych barów , sprawdzać , czy nie ma tam żadnych strzyg i wyjść .
   Zwykle nasz obchód wyglądał tak samo . Wychodziliśmy jak zrobiło się ciemno , czyli około 20:00 , ponieważ był już grudzień . Następnie ubrani w puchowe kurtki szliśmy zazwyczaj do tych samych klubów i przeszukiwałam je . Gdy tylko skończyły się nam bary , chodziliśmy wtedy po starych bocznych uliczkach , a kiedy robiło się już jasno wracaliśmy do hotelu .


***

- Musimy iść po zakupy , bo powoli kończy się jedzenie - powiedziałam pewnego wieczoru
Właśnie wstaliśmy i na szczęście było jeszcze na tyle wcześnie , że sklepy były jeszcze otwarte .
- Ja mogę iść - zaproponował Eddie
Pokręciłam głową i zaczęłam zaplatać sobie warkocz . Ostatnio moje włosy strasznie mi przeszkadzały .
- Lepiej żebyśmy wszyscy poszli . W razie gdybyśmy napotkali strzygi . - zauważył Dymitr
Adrian parsknął .
- Tak naprawdę  , szansa , że spotkamy strzygi jest bardzo mała . Wiecie o tym .
Popatrzyłam na niego .
- Lepiej zachować ostrożność . Nie możemy sobie pozwolić na jakikolwiek błąd .
- W takim razie idźmy już teraz , zanim się już na dobre ściemni . - powiedział Eddie
   Zaczęliśmy się szykować . Ubraliśmy się bardzo szybko , zgarnęliśmy nasze telefony i broń , po czym wyszliśmy z hotelu .
   Poszliśmy na parking , po samochód aby udać się do bardziej oddalonego marketu na uboczu miasta . Jeździliśmy w takie miejsca , gdzie było największe prawdopodobieńswto , że napotkamy na naszej drodze strzygi . Niestety , nie spotkaliśmy jeszcze żadnej .
   Jechaliśmy kilkanaście minut , gdy naszym oczom ukazał się troche większy sklep spożywczy . Wzięliśmy koszyk i udaliśmy się na zakupy .
- Chcecie coś szczególnego ? - zapytałam wkładając chleb do koszyka
Nikt się nie odezwał .
- Eddie ?
- Tak ?
- Nie chcesz niczego ?
  Wzruszył ramionami. Mimo wszystko pamiętałam , jak kiedyś w Akademi zajadał się Marsami , więc wrzuciłam ich kilka do koszyka . Z tego co widziałam Eddie to zauważył , lecz nie skomentował .
- A ty ? - zapytałam Dymitra
Zastanowił się i wziął coś , z półki .
- Wezme tylko te miętowe cukierki. - odparł
Rozejrzałam się .
- Gdzie jest Adrian ?
- Chyba poszedł po jakiś jogurt czy coś - odparł Eddie
   Poszliśmy dalej , po drodze biorąc co potrzebniejsze produkty . Doszliśmy do działu z jogurtami i spotkaliśmy Adriana . Wyczułam , że się nad czymś zstanawia .
- Co ty robisz ? - zapytałam
- Nic - odpowiedział krótko i włożył do koszyka swoje jogurty .
Zaśmiałam się.
- Naprawde Adrian ? Wziąłeś sobie jogurcik dla dzieci z cukierkami ? - zapytałam
Mrugnął do mnie .
- Jadałem je jako dziecko . Są naprawde dobre , powinnaś spróbować Rose .
   Zapłaciliśmy za zakupy i wyszliśmy ze sklepu . Niosąc torby zbliżaliśmy się do auta , które zaparkowaliśmy obok krzaków .
   Doszliśmy do auta , gdy Adrian nagle krzyknął i upuścił zakupy . Uderzyła mnie fala strachu . Podbiegłam do niego i wyjęłam sztylet . Otworzyłam naszą więź i wyczytałam z jego umysłu , że zauważył coś w krzakach . Skoncentrowałam się . Nie wyczuwałam , żadnych mdłości , co oznaczało , że strzyg nie ma w pobliżu .
   Podeszłam do krzaków i odsunęłam je . Moim oczom ukazał się mały rudawy kotek , który syczał cicho na mnie . Odsunęłam się .
- Spokojnie to tylko kotek . - powiedziałam
Dymitr i Eddie , którzy do tej pory stali w pełnej gotowości , schowali sztylety .
- No Iwaszkow , nawet kotek potrafi cię wystraszyć - powiedział Dymitr
Adrian chciał odpowiedzieć , lecz mu przerwałam .
- Nie zaczynajcie . - powiedziałam ostro
   Nagle dotarło do nas ciche popiskiwanie . Spojrzałam w strone krzaków .
- Chyba jest ranny - stwierdził Adrian i podszedł do krzaków .
Wiedziałam co zamierza zrobić .
- Adrian , nie mamy na to czasu .
- Ciii.. - odpowiedział i wyciągnął kotka z krzaków .
Odsunęłam się od nich , pamiętając , że koty raczej nie lubią dampirów . Iwaszkow oglądał skupiony kotka i syknął , gdy zauważył , że jedna z jego łapek zwisa pod dziwnym kątem . Nie czekając , przywołał moc i zaczął go leczyć . Po chwili było po wszystkim .
- No , odłóż go już, musimy jechać . - powiedziałam i otworzyłam drzwi samochodu , Dymitr i Eddie siedzieli już w środku .
- Chyba żartujesz , nie mogę go teraz zostawić . - odpowiedział oburzony nadal trzymając kotka w rękach
- Nie możemy się teraz nim opiekować .
- Pewnie , że możemy . Popatrz jaki jest słodki . - podsunął mi go pod nos
Zauważyłam , że kotek był naprawde bardzo malutki i mimo wszystko chyba mnie lubił , bo już nie syczał na mnie tylko patrzył na mnie swoimi zielonymi oczkami . Westchnęłam .
- Od dzisiaj jesteś za niego odpowiedzialny .
Adrian ucieszył się i wszedł z nim do samochodu .
   Gdy byliśmy już w aucie i wszyscy przywitaliśmy się z nowym członkiem naszej drużyny , Adrian oznajmił , że kotek będzie nazywał się Aaron .
Jęknełam .
- Serio ? Chcesz , żeby inne kotki wyśmiewały go z powodu imienia ? - zapytałam
Adrian spojrzał na mnie złowrogo .
- Masz inny pomysł ?
- Nie , ale...
- No właśnie . Więc od dzisiaj będzie się nazywał Aaron , czy ci się podoba czy nie . - powiedział dobitnie
Podniosłam ręce w geście poddania .
- Jak wolisz Tatusiu . - uśmiechnęłam się pod nosem ,a Eddie cicho zachichotał
Adrian siedział obrażony i bawił się z Aaronem , dopóki nie przyjechaliśmy do hotelu .
   Postanowiliśmy pójść do pokoju mojego i Dymitra , bo był największy i zjeść coś przed naszym obchodem .
   Podeszliśmy do drzwi , a przed nimi stała dziewczyna , mniej więcej w moim wieku , miała falowane blond włosy . Była człowiekiem .
- To ty jesteś Rose Hathaway ? - zapytała
- Tak ,to ja - odpowiedziałam
Skąd ona wiedziała jak się nazywam ?
- Wiem gdzie są strzygi , których szukacie .

Następny Rozdział