Rozdział 22 ( Koniec - Części 1 )

  Dobra , zanim zaczniecie czytać , chciałabym powiedzieć , że jest to ostatni rozdział tej kontynuacji . Tak w sumie to można powiedzieć , że to najkrótsza kontynuajcja AW jaka istnieje :) A tak na serio , to myślę , że zrobie kiedyś jeszcze drugą część z przygodami Rose i Adriana ( więc jagby co zaklepuje sobie prawa autorskie do robienia miedzy nimi więzi ^^) Tak więc mam nadzieje , że cała historia się Wam spodobała i teraz każdy , absolutnie KAŻDY , kto przeczyta ten rozdział ma napisać jakikolwiek komentarz ( nawet jeśli czytasz to kilka miesięcy później )  ponieważ chciałabym zobaczyć ile osób to czytało . Dobra , nie porzedłużając , życzę miłego czytania :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
-Kiedy będę mogła stąd wyjść ? - zapytałam Dymitra po raz kolejny .
Leżałam w szpitalu już ponad dwa dni . Lekarze mówili , że i tak mam szczęście , bo nie byłam aż tak bardzo osłabiona jak za pierwszym razem gdy "zmartwychwstałam " .
-Wytrzymaj jeszcze jeden dzień Rose , dzisiaj przejdziesz ostatnie badania i jak tylko lekarze stwierdzą , że jesteś już zdrowa , to będziesz mogła wyjść - odpowiedział cierpliwie .
Westchnęłam i przewróciłam się na drugi bok łóżka .
- Nienawidze siedzieć i nic nie robić - poskarżyłam się .
Dymitr uśmiechnął się czule i pogładził mnie po policzku .
-Wiem , Roza wiem . Co nie zmienia faktu , że i tak jeszcze przez tydzień będziesz wypoczywać w łóżeczku ,
Popatrzyłam na niego oburzona .
-Nie ma mowy . Nie zmusisz mnie do tego .
- Jeszcze zobaczymy Rose .
-To w takim razie się ukryje - powiedziałam i nakryłam głowę kołdrą , tak żeby nie było mnie widać . Dymitr zaśmiał się i zdjął ze mnie pierzyne .
- Moja mała , głupiutka Rose . Pamiętaj przedemną się nie ukryjesz . - nachylił się i widocznie chciał mnie pocałować , ale nagle wszedł Adrian .
-Dzień dobry wszystkim ! - przywitał się - Oj , przepraszam . Chyba wam w czymś przeszkodziłem . Więc udajmy , że tego nie widziałem .
-Adrian , czego chcesz ? -zapytałam
Pomimo tego , że jakoś pogodziliśmy się z tym , że łączy nas ta głupia więź , a nawet zaczęliśmy ze sobą rozmawiać , Adrian nadal mnie irytował . Jakimś trafem zawsze miał tak dobre wyczucie czasu , że przychodził zawsze kiedy byłam sam , na sam z Dymitrem .

-Chciałem cię tylko zobaczyć Rose - odpowiedział przyjacielskim tonem .
Odblokowałam na chwilę więź , żeby sprawdzić co tak naprawde nim kierowało . Gdy tylko to zrobiłam Adrian pokręcił głową .
-Rose , nie ładnie jest podglądać moje myśli.
Załamałam ręce .
-Skąd zawsze wiesz kiedy odblokowuje więź ?
Wzruszył ramionami .
- Czy ja wiem ? Czuję tak jakby w moim umyśle pojawił się most przez , który przechodzą moje myśli , uczucia ...Tak w sumie to trudno wytłumaczyć .
Zastanowiłam się .
-Lissa tak nie potrawiła . Nie mogła wyczuć mojej obecności w jej umyśle .
- Może po prostu mam bardziej wrażliwy umysł od niej ? -powiedział Adrian- No i pamiętaj , że władam mocą ducha dłużej niż Lissa .
-Dobra nie ważne . Gadaj czego chcesz .
Wzruszył ramionami .
-Lekarz kazał mi tobie powiedzieć , że masz się przygotować na badania.
-Dobra , w takim razie musisz wyjść . - powiedziałam
-A niby dlaczego ? -zapytał Adrian
Posłałam mu gniewne spojrzenie .
-Muszę się przebrać , a ty mi przeszkadzasz .
Adrian udał , że się zastanawia .
-No nie wiem ... Obiecuje , że będe tu siedział cichutko .
- Uważaj sobie Iwaszkow - teraz to Dymitr wtrącił się do rozmowy -Lepiej będzie dla ciebie jak wyjdziesz .
Adrian westchnął i wzruszył ramionami , po czym skierował się w stronę dzrzwi .
- Ten , to ma zawsze najlepiej -rzucił przez ramię i wyszedł .
Pokręciłam głową i spojrzałam na Dymitra .
- Z nim jest jednak coś nie tak .
- Z nim ZAWSZE było coś nie tak - powiedział i cmoknął mnie w czoło - Lepiej się przebierz w czystą piżame , a ja pójde po lekarza .
   Zrobiłam tak jak kazał Dymitr i po chwili lekarz zaczął mnie badać . Zmierzył mi ciśnienie , pobrał krew , poświecił mi wkurzającą latareczką w oczy i stwierdził , że jestem już zdrowa i mogę udać się do domu . Gdy tylko to usłyszałam wstałam z łóżka i zaczęłam się pakować .
-Dalej towarzyszu, pomóż mi , bo inaczej nigdy stąd nie wyjdziemy -powiedziałam do Dymitra , który uśmiechał się do mnie .
-To ja już pójde Strażniczko Hathaway - powiedział lekarz i wyszedł .
   Gdy w końcu wyszłam ze szpitala zorientowałam się , że jesteśmy we wschodniej części dworu . Zaczęłam iść w stronę mieszkania mojego i Dymitra , kiedy nagle mój ukochany mnie zatrzymał .
- O nie , nie , nie , teraz idziemy do samochodu .
Spojrzałam na niego zdziwiona .
-Po co ?
-Zobaczysz - powiedział tajemniczo i zaprowadził mnie w stronę garaży , gdzie wsadził mnie do samochodu , zawiązał oczy i zajął miejsce kierowcy . Wyruszyliśmy.
- Możesz mi w końcu powiedzieć , gdzie mnie wieziesz ? - zapytałam Dymitra ,
Z moich obliczeń wynikało , że jechaliśmy dopiero jakieś 15 minut a ja już się niecierpliwiłam , tym bardziej , że nic nie widziałam .
- Nie , to niespodzianka -odparł spokojnie mój towarzysz , choć mogłam się założyć , że miał ze mnie niezły ubaw .
- Jesteś okropny .
- Zmienisz zdanie jak zobaczysz niespodzianke .
Westchnęłam zawiedziona .
- To powiedz chociaż jak długo będziemy jechać .
-Tak właściwie to już dojeżdżamy .
Faktycznie chwylię później usłyszałam chrzęst żwiru pod oponami samochodu . Zaczekałam aż auto się zatrzyma .
-Mogę odsłonić sobie oczy ? - zapytałam Dymitra
-Nie - powiedział i usłyszałam jak wychodzi z samochodu , chciałam zrobić to , ale zostałam uprzedzona przez mojego ukochanego , który wziął mnie na ręce .
-Ejj ! - krzyknęłam - dokąd idziemy ?! - nie otrzymałam odpowiedzi , ale poczułam , że Dymitr wchodzi ze mną po schodach i otwiera drzwi . Na szczęście postawił mnie na ziemie .
-Możesz odsłonić oczy -szepnął mi do ucha .
Nie zwlekając zrobiłam co kazał i po chwili moim oczom ukazał się skromny salonik . Rozejrzałam się i zauważyłam , że znajdujemy się w pięknym drewnianym domku .
Spojrzałam zdziwiona na Dymitra . Ten usmiechął się , podszedł do mnie i wtulił się w moje plecy .
-Witaj w naszym nowym domu .
Natychmiast oderwałam się od niego .
-Naszym nowym czym ? -nie mogłam w to uwierzyć
-W naszym domu Rose . - Dymitr był szczerze rozbawiony moją reakcją .
-Ale jak ? Kiedy ty to wszystko ...? - pytałam niedowierzając
-Właściwie to razem z Lissą i Abe'm budowaliśmy go od jakiegoś czasu .
Do moich oczu napłynęły łzy . Przywarłam do Dymitra i mocno się do niego przytuliłam .
-Jesteś niesamowity . Kocham Cię .
-Ja ciebie też Rose .
Spojrzałam na niego i ujrzałam spojrzenie pełnie miłości .
-Teraz wszystko będzie idealnie . Razem z Lissą i Christianem stworzymy piękną rodzine .
Dymitr uśmiechnął się zadziornie .
-Tylko nie zapomnij o Adrianie . - Mój uśmiech momentalnie przygasł , a Dymitr zaśmiał się .
-Nie martw się , czy z Adrianem , czy bez niego i tak będziemy szczęśliwi .
Miałam nadzieje , że się nie pomyli .

Następny Rozdział